Sunday, March 05, 2006

بعضی آدما از خودشون استرس ساطح(ساطع ساته صاته ثاطه!) میکنن. حرف زدن و نزدن خیلی فرقی نداره، حضورشون کافیه که استرس بوجود بیارن.دو دقیقه نمیشه کنارشون ساکت نشست. حرف میزنن که سکوت رو شکسته باشن. ساکت بودن رو اصلن انگار قبول ندارن کلن! بعضیام هستن که آرومن, احساس امنیت میکنی وقتی کنارشونی، سکوت اذیتشون نمیکنه و حرف الکی نمیزنن. خونسرد به حرفای خودت گوش میدن و حرفهای خودشون هم گوش دادنی میشه. خونسرد متلک میندازن و به متلکا راحت میخندن، بدون اینکه حس کنن وسط حرفشون دویدی یا چمیدونم ریدی بهشون. خیلی وقتا آدمای صمیمی که کم میشن دور آدم، این امنیته کمیاب میشه . توی آدما دنبالش میگردم و یه روز مثل امروز که یه آدم خیلی گرم و نرم رو دیدم رسمن به این نتیجه رسیدم که تا وقتیکه آدمای خونسرد و نرم وجود دارن، من با هیچ گوی استرسی آبم تو یه جوب نمیره.



email adress



archive